Eter jest źródłem i koroną, jego początkiem i końcem, alfą i omegą autentycznego Układu Okresowego Pierwiastków Dymitra Iwanowicza Mendelejewa (1834-1907). W filozofii starożytnej eter (aithér – gr.) wraz z ziemią, wodą, powietrzem i ogniem jest jednym z pięciu elementów bytu (według Arystotelesa): piątą esencją (piątą essentia – łac.). Rozumiana jako materia najbardziej subtelna i wszechobecna. Pod koniec XIX wieku w kręgach naukowych szeroko stosowano hipotezę o światowym eterze (ME), który zajmuje całą przestrzeń świata. Był rozumiany jako płynna nieważka i elastyczna substancja, która przenika wszystko co istnieje...

Mendelejew dokonał dwóch fundamentalnych odkryć naukowych:

Odkrycie prawa okresowości na tle chemii.

Odkrycie związku między substancją chemii a substancją eteru, a mianowicie: cząsteczki eteru tworzą cząsteczki, jądra, elektrony itp., ale nie uczestniczą w reakcjach chemicznych.

Eter: cząsteczki substancji o wielkości ~10 - 100 metrów ~ (w rzeczywistości ma to znaczenie „pierwszy raz”).

W autentycznym układzie okresowym był to eter. Ogniwo dla eteru znajdowało się w grupie zero (0) z gazami obojętnymi oraz w rzędzie 0 (zero) jako główny czynnik powstawania układu do budowy Układu Pierwiastków Chemicznych. Po śmierci Mendelejewa tabela została zniekształcona, eliminując eter i skreślając grupę 0 (zero), tym samym zaciemniając fundamentalne odkrycie sensu pojęciowego.

Takie ukierunkowane fałszowanie hamuje rozwój postępu cywilizacyjnego.